طبیعت‌گرایی اخلاقی در نگاه نخست، عنوانی معناشناختی و وجودشناختی است که تقلیلگرائی و ناتقلیلگرائی اخلاقی دو گونه از آن بهشمار میآیند. هدف: این نوشتار به تحلیل و نقد طبیعت‌گرایی اخلاقی تقلیلگرا از حیث توجیه باور اخلاقی پرداخته است. روش: روش مقاله، کتابخانه‌ای از نوع تحلیل اسنادی است. یافته‌ها: در این مقاله به بررسی نحوۀ توجیه باور اخلاقی با فرض پذیرش موضع طبیعت‌گرایی اخلاقی تقلیلگرا پرداخته شده است. بر اساس این نظریه، توجیه باور اخلاقی، مبتنی بر مشاهدۀ اموری غیر اخلاقی از قبیل سود بیشتر، توافق جامعه یا امر الهی بوده و در نتیجه، شاهد استنتاج توجیه باور به نتایج اخلاقی از مقدمات غیر اخلاقی هستیم. نتیجه‌گیری: با وجود یک مقدمۀ اخلاقی مخفی ضروری در کبرای استدلال می‌توان راهی برای گریز از استنتاج نتایج اخلاقی از مقدمات غیر اخلاقی یافت. البته طبیعت‌گرایان اخلاقیِ ناتقلیلگرا، از قبیل استرجن و بوید کوشیده‌اند حیث معرفت‌شناختیِ طبیعت‌گراییِ اخلاقی را به گونه‌ای مطرح کنند که هم طبیعی بودن علم اخلاق و مشاهدۀ تجربی امور اخلاقی را لحاظ کرده، هم استنتاج توجیه باور به نتایج اخلاقی از مقدمات غیر اخلاقی را رد کنند.
)